Maancrash
Het onderzoek is geïnspireerd op een Israëlische ruimtemissie uit 2019 . Een sonde vol beerdiertjes (Tardigrada) probeerde te landen op de maan. Maar de maanlander stortte neer. Dit riep direct veel vragen op. Zouden de beerdiertjes de impact hebben overleefd, en zo ja, hebben zij nu de maan ‘besmet’? De onderzoekers van deze studie wilde graag weten of de beerdiertjes in theorie nog zouden kunnen leven.
Beerdierkogels
Om deze vragen te beantwoorden, brachten de planetaire wetenschappers aan de Universiteit van Kent 20 beerdiertjes in een soort winterslaap, genaamd cryptobiose. Door ze 48 uur in te vriezen daalde hun metabolisme naar slechts 0,1%. Vervolgens plaatsten ze twee tot vier beerdiertjes tegelijk in een holle nylon kogel. Deze ‘beerdierkogels’ werden met toenemende snelheden afgevuurd op een berg zand enkele meters verderop. De onderzoekers ontdekten dat de bijzonder microben botsingen tot ongeveer 900 meter per seconde (of 3.000 kilometer per uur), en tijdelijke druk tot wel 1,14 gigapascal (GPa) konden overleven. Hiermee bewezen de onderzoekers dat de beerdiertjes aan boord van de Israëlische maanlander het niet hebben kunnen overleven. Niet zozeer door de snelheid van de inslag – die op ‘slechts’ enkele honderden meters per seconde lag – maar vooral door de druk die de metalen sonde bij de impact onderging. Deze lag namelijk ver boven de 1,14GPa.
Panspermia
Toch bieden de resultaten wel een nieuw perspectief op de theorie genaamd panspermia. Deze theorie suggereert dat levende organismen van planeet naar planeet zijn gereisd als verstekelingen aan boord van meteorieten. Wanneer asteroïden op planeten of manen inslaan, zouden brokstukken vol leven de ruimte in kunnen worden geslingerd. Als deze brokstukken per toeval op andere planeten of manen met de juiste condities weer inslaan, zouden ze volgens deze theorie op die manier voor leven op eerder ‘dode’ planeten kunnen zorgen.
Een zeer ingewikkeld proces, maar door de schaal van het universum niet onmogelijk volgens de onderzoekers. Veel meteorieten slaan op een veel te hoge snelheid in (8 tot 11 kilometer per seconde). Maar onderzoek toont ook aan dat wanneer een meteoriet inslaat op de aarde, dat 40% van het ruimtepuin zou kunnen inslaan op het maanoppervlak met snelheden die de beerdiertjes zouden overleven. Bovendien zijn er veel microben die zelfs inslagen van 5 kilometer per seconde overleven. Theoretisch zouden zij zo van planeet naar planeet kunnen reizen.
Waterpluimen
Het onderzoek biedt ook mogelijkheden om leven op ijsmanen in ons zonnestelsel te vinden. Zo hebben Jupiters maan Europa en de Saturnusmaan Enceladus beide ondergrondse oceanen die wellicht leven bevatten. Vanuit deze oceanen spuiten zij immense waterpluimen – mogelijk vol microbieel leven - de ruimte in. Een ruimtevaartuig dat met relatief lage snelheid door deze waterpluimen zou vliegen, zou dus bestaand leven kunnen bemonsteren zonder het kapot te slaan.
Bron
Tardigrade Survival Limits in High-Speed Impacts—Implications for Panspermia and Collection of Samples from Plumes Emitted by Ice Worlds. Traspas & Burchell, 2021, Astrobiology.
https://www.liebertpub.com/doi/full/10.1089/ast.2020.2405